Microplastics: Kleine deeltjes, grote gevolgen
Microplastics zijn kleine stukjes plastic van minder dan 5 millimeter groot, die een groot probleem vormen voor ons milieu. Deze deeltjes worden niet afgebroken en hopen zich op in de natuur, waar ze steeds kleiner worden en uiteindelijk onmogelijk op te ruimen zijn. Helaas belanden deze kleine deeltjes niet alleen in onze oceanen en rivieren, maar ook in de lucht en de grond, en zelfs in ons voedsel. En het probleem is niet alleen beperkt tot microplastics - nog kleinere Nano plastics vormen ook een bedreiging voor ons milieu en onze gezondheid. Het is belangrijk dat we ons bewust zijn van dit probleem en ons best doen om de verspreiding van microplastics te verminderen. Zo kunnen we samen bijdragen aan een schonere en gezondere planeet voor de toekomst.
dieren die lijden onder de gevolgen van ons gebruik van plastic, zoals schildpadden met plastic rietjes in hun neus, zeehonden verstrikt in visnetten of walvissen met kilo's plastic zakken in hun maag.
Maar er is een nieuwe, bijna onzichtbare bedreiging die schuilgaat in ons voedsel, drinkwater en lucht: microplastics. Dit zijn kleine plastic deeltjes die het milieu binnendringen als gevolg van het afbreken van grotere plastic voorwerpen, of die bewust aan producten zoals cosmetica en verf worden toegevoegd door hun fabrikanten. De belangrijkste bronnen van microplastics zijn banden, die plastic deeltjes afgeven door wrijving, en kleding en textiel.
De microplastics die afkomstig zijn van textiel worden microvezels genoemd en komen vrij bij het vervaardigen, wassen, dragen en drogen van kleding. Veel kledingstukken bevatten plastic materialen zoals polyester, nylon, polyamide en acryl. De microvezels die daarbij vrijkomen, belanden in het water en de lucht en worden uiteindelijk opgenomen in onze voedselketen. Ze zijn te vinden in vis, zeevruchten, kip, kraanwater, flessenwater, zout en bier. Wetenschappers hebben aangetoond dat er geen enkele plek op aarde is die vrij is van microplastic vervuiling, omdat de vezels door de lucht kilometers ver kunnen reizen voordat ze zich ergens settelen.
SYNTHETISCHE KLEDING VERVUILT DE AARDE
Microplastics uit textiel worden vanwege hun vorm microvezels genoemd. Misschien heb je het label van je kleding nog nooit gecontroleerd. Als je dat doet, zul je woorden vinden als 'polyester', 'nylon', 'polyamide', 'acryl'. Dit zijn voorbeelden van plastic materialen die heel vaak in kleding worden gebruikt.
Wanneer dit textiel wordt vervaardigd, gewassen met je wasgoed, wordt gedragen of gedroogd, laten ze deze kleine plastic vezels in het water en de lucht los . Deze microvezels zijn terug te vinden in bijna alles wat we eten en drinken: vis, zeevruchten, kip, kraanwater, flessenwater, zout, bier. Ze zijn diep in onze voedselketen terechtgekomen , waarvan wij bovenaan staan, dus het risico voor ons is nog groter.
Geen enkele locatie op aarde is ook veilig voor deze vezels; omdat ze in de lucht terechtkomen, kunnen ze kilometers reizen voordat ze zich settelen, hebben wetenschappers bewezen. Van de top van de wereld tot het diepste punt van de oceaan, noch de Mount Everest, noch de Mariana Trench is vrij van microplastic vervuiling. Uit onderzoek is gebleken dat ook grote steden als Londen, Parijs en Dongguan microvezels uit textiel inzamelen. Zelfs in ongerepte gebieden zoals de Pyreneeën of Amerikaanse nationale parken valt er plastic regen. Een bijna onzichtbare dreiging die uiteindelijk zijn weg naar ons heeft gevonden.
EERSTE WETENSCHAPPELIJKE BEWIJS DAT MICROVEZELS ONZE LONGEN AANTASTEN
Het blijkt dat deze microvezels uit textiel nog gevaarlijker zijn dan we tot nu toe dachten. Onlangs is wetenschappelijk bewijs gevonden dat deze vezels onze longen aantasten en het herstel en de ontwikkeling van onze longen kunnen belemmeren. Dit maakt het nog belangrijker dat overheden en de textielindustrie onmiddellijk actie ondernemen om deze bedreiging aan te pakken. Het stof in huishoudens blijkt voor een derde te bestaan uit microplastics uit textiel en kan een bron zijn van opname van deze deeltjes. Textielarbeiders die met polyester- en nylonvezels werken, ondervonden al 30 jaar geleden hoesten, kortademigheid en verminderde longcapaciteit. Uit onderzoek is gebleken dat de opname van huishoudelijke vezels per persoon per jaar tussen de 14.000 en 68.000 deeltjes kan bedragen.